Juliusz Machulski

Reżyser musi umieć wszystko. Jeśli nie ma scenariusza, to musi umieć go sobie napisać. Wiedziałem, że kiedy skończę Szkołę Filmową i chciałbym w miarę szybko zadebiutować, powinienem mieć gotowy własny scenariusz. Ale jaki scenariusz? Miałem pustkę w głowie.

Kiedy prawie pół wieku temu studiowałem reżyserię w łódzkiej Szkole Filmowej, uczono nas nie tylko, jak robić filmy, ale także wyposażano w wiedzę, co później może się z filmami dziać i jak sobie z tym radzić. Dwie najbardziej nieprzyjemne...

To właśnie w willi na Tkackiej w Łodzi po raz pierwszy usłyszałem „Narowiste konie” Władimira Wysockiego i, powiem szczerze, takich emocji przyprawiających o gęsią skórkę dotąd nie przeżyłem. Powiedziano mi, że to radziecki aktor dysydent i wyobraziłem sobie przystojnego smukłego blondyna z gitarą. Gospodarz zdobył skądś kasetę z jego nagraniem, które w oficjalnym obiegu było zakazane. Kiedy zobaczyłem Wysockiego kilka lat później na warszawskiej scenie jako Hamleta, okazało się, że to dość krępy, niewysoki i ponury brunet.

15 czerwca 1974 r. o 18:00 zaczął się w Stuttgarcie mecz Polska – Argentyna, a dla mnie test na egzaminie wstępnym na reżyserię filmową w Łodzi. Byłem jednym z ponad trzystu kandydatów na dwadzieścia miejsc. W siódmej minucie usłyszeliśmy gromkie: Hurra! studentów wydziału aktorskiego, którzy oglądali mecz w telewizorze na korytarzu. Najzagorzalsi fani futbolu rzucili długopisy i wyskoczyli na korytarz obejrzeć na replayu, jak bramkarz Argentyny, bitą z rzutu rożnego piłkę niefortunnie wypuszcza z rąk, a Grzegorz Lato ładuje ją z najbliżej odległości do siatki. 

Na wystawnym party po przekroczeniu dwumilionowej widowni – po 1989 roku frekwencyjny rekord polskiego filmu wynosił 600 tys. widzów – oraz po zakupie praw do remake’u „Kilera” przez hollywoodzkie Studio Disneya, popatrzyliśmy na siebie z Jadzieńką i oboje pomyśleliśmy, że chętnie wrócilibyśmy do...

Skoro jeden z najlepszych rosyjskich filmowców powtarza brednie o denazyfikacji i ptakach przenoszących do Rosji Covid, czego oczekiwać po mniej światłych i obytych w świecie Rosjanach?

Kiedy usłyszałem, że Marek rezygnuje z aktorstwa i więcej grać nie będzie, w pierwszej chwili nie uwierzyłem. W drugiej chwili pomyślałem: „A może ma rację?”. Bo to jest jednak bardzo eksploatujący fizycznie i psychicznie zawód, a w dodatku, jak wiemy, dość niepoważny.

Samochód uderzył w rozpędzoną walizkę, która wzbiła się w powietrze, zamki puściły i wypadły z niej jedwabne damskie majtki, stanik i błyszczące akcesoria do zabaw sado-maso. Stojący obok mnie mój Mentor ze stoickim spokojem patrzył na swój rozbity bagaż, na te unoszące się, jakby...

Co tu kryć, nieczęsto się zdarza, żeby nadworny operator Stevena Spielberga chciał zrobić film w Polsce i w dodatku w naszym studio. W najśmielszych snach nie przypuszczałem, że kiedykolwiek będę musiał dostosowywać swoje filmowe plany do planów filmowych Stevena Spielberga.A było to tak…Pewnego jesiennego dnia 2005...

Zamaskowani długopisami ruszyliśmy w Ipanemę. Po drodze jeszcze musieliśmy się uzbroić. W najbliższym supermarkecie kupiliśmy po puszce coca-coli, która w plastikowej torbie, wprawiona w ruch obrotowy, mogła służyć za broń.